Marnotrawny czas...

 Wielki Post dobiega końca... Przed nami, Niedziela Palmowa i Wielki Tydzień.

Już dawno wyrosłam z postanowień, które miałyby się zatroszczyć o spadek mojej wagi, czyli taka wielkopostna dieta cud. Zrozumiałam już jakiś czas temu, że nie tędy droga, że Bóg nie przyjmuje takich ofiar. A nawet miałam refleksję, że może sprawiam Mu przykrość takimi postanowieniami.

Bo ja troszczę się ciągle o siebie, myślę o sobie, robię coś dla siebie. 

A On ciągle sam.

Dlatego od kilku lat staram się w Wielkim Poście 

dotrzymać towarzystwa Jezusowi.

Posiedzieć z Nim, porozmawiać, i błagać Go o miłość. Bo to jest klucz do wszystkich drzwi tego świata i do najważniejszych drzwi przed, którymi kiedyś przyjdzie mi stanąć. Do bramy niebieskiej, za którą jest On.

I co ja Mu wtedy powiem... Błąd... Co ja Mu wtedy pokażę. Bo nie słowa wtedy liczyć się będą, ale czyny. Czy będę miała w swoich dłoniach, choć kilka uczynków takich prawdziwych, takich pełnych miłości. Takich, których nikt nie widział, za, które nikt mnie nie pochwalił, nie otrzymałam nagrody, i nie połaskotałam swojego ego. 

Tylko zrobiłam to dlatego, że Miłość mi kazała.

Jest Rok Miłosierdzia. Ostatnio zadałam sobie trud odnalezienia uczynków miłosierdzia co do ciała i duszy. Bo chociaż uczyłam się ich do Komunii św., potem do Bierzmowania, uczyłam się przed zawarciem związku małżeńskiego.. to nie pamiętałam ich wszystkich...

Może za rzadko do nich sięgam... 

Co do duszy:

1. Grzesznych upominać

2. Nieumiejętnych pouczać

3. Wątpiącym dobrze radzić

4. Strapionych pocieszać

5. Krzywdy cierpliwie znosić

6. Urazy chętnie darować

7. Modlić się za żywych i umarłych.

Co do ciała:

1. Głodnych nakarmić

2. Spragnionych napoić

3. Nagich przyodziać

4. Podróżnych w dom przyjąć

5. Więźniów pocieszać

6. Chorych nawiedzać

7. Umarłych pogrzebać

Właściwie każde z osobna może być pięknym postanowieniem wielkopostnym. A wszystkie razem tworzą obraz człowieka, który... KOCHA...

Tak często to teraz odkrywam. Chociaż to wszystko brzmi jak slogany, wyświechtane w dzisiejszych czasach: kochać, potrzeba miłości itd.

Ale to jest takie prawdziwe. Pracuję nad sobą, by w momencie gdy otwieram oczy rano, już wybierać miłość tak jak uczy św. Tereska, Faustyna

 i większość świętych.

Gdy się ubieram. Gdy wykonuję poranną toaletę, Gdy rozkrzyczane córki wbiegają do kuchni. Gdy się kłócą. A ja zamykam oczy z bezradności. Gdy gotuję, sprzątam, modlę się, robię zakupy, jadę autem itd. itd. itd. 

Banały??? 

Uwierz, że nie...

Łatwiej mówić o Panu Bogu piękne słowa, słuchać wzniosłych konferencji a ciężko do męża wyciągnąć rękę na zgodę po sprzeczce. Ciężko się ugryźć w język, gdy rodzice znów zwracają uwagę. Pomóc z zakupami sąsiadce, która właśnie obgadała nas za plecami.

Wpuśćmy Jezusa do naszego życia. Nie pozwólmy, by stał pod naszym domem jak żebrak. Pukając cicho. A my otwieramy Mu drzwi, wtedy gdy mamy czas, a potem znów wystawiamy Go za drzwi, bo przecież tyle spraw do załatwienia.

Otwórz drzwi tak szeroko jak się da i ich nie zamykaj już nigdy. 

Wpuścmy Jezusa do naszej codzienności, wszystkich obowiązków i czynności. 

Niech nie marznie na zewnątrz, przed drzwiami naszych domów.

Trochę dziecinne te obrazki, ale cóż z tego skoro trafiają w punkt :)

***

betiszka